Dwór Łubieńskich z XIX w.

Przez wieki trwała historia dworu w Dąbrówce, ukazująca nie tylko różne epoki, ale i losy różnych rodzin, które były związane z tym uroczym miejscem. Początki dworu sięgają XVI/XVII wieku, kiedy to Hieronim Strzała postawił murowaną rezydencję na zachodnim garbie góry Chełm. Konstrukcja nawiązywała do kasztelu z obszarów dawnych Węgier Północnych, tworząc niezwykłą atmosferę i styl.

W latach 1700-1728 dwór razem z Dąbrówką przeszedł w ręce rodu Wilkońskich, stając się ich główną rezydencją. Prosperujący folwark dodawał splendoru temu miejscu. Jednak losy dworu zaczęły się zmieniać wraz z zubożeniem Zofii Wilkońskiej, która w 1728 r. sprzedała majątek Gorczyńskim. Rodzina Wilkońskich opuściła dwór, a budowla zaczęła podupadać.

Julian Gorczyński, ówczesny właściciel, przekształcił dwór w budynek folwarczny, dodając murowane budynki folwarczne wokół. Wraz z budową kolei w drugiej połowie XIX wieku, część folwarcznych budynków zniknęła z powodu torowiska biegnącego przez tereny dworskie.

Po śmierci ostatniego z rodu Gorczyńskich, Rozalii, dwór przeszedł w ręce jej syna, Wojciecha Łubieńskiego. Po I wojnie światowej, Łubieński podjął się rekonstrukcji dworu. Inspiracją stała się architektura uzdrowisk górskich, zwłaszcza stylu szwajcarskiego, co sprawiło, że dwór zyskał nowe oblicze.

Jednak w 1997 r. dwór został rozebrany i przechowywany przez RZGW w Krakowie z powodu budowy Zbiornika w Świnnej Porębie (dzisiaj Jezioro Mucharskie). Dopiero w 2015 r. dokonano rekonstrukcji zniszczonych elementów drewnianych w pracowni na Podhalu i przeniesiono dwór na nową lokalizację w Dąbrówce.

Aktualnie, obiekt pozostaje w stanie surowym zamkniętym, będąc częścią dziedzictwa Państwowego Gospodarstwa Wody Polskiego. Dwór w Dąbrówce to nie tylko zabytek, ale także opowieść o przemijaniu czasu i trosce o zachowanie historycznego dziedzictwa.